Ես տեսա իմ ընկերոջը, մոտեցա նրան և ասաաց․
—Բարև, երեկվա խաղը նայել ես չ՞Է․
—Իհարկե, նայել եմ, ո՞նց է կարելի է այդպիսի կարևոր խաղը չնայել,- պատասխանեց նա։
Ես շարունակեցի։
—Երբ Ռեալը գոլ խփեց, ես ուրախացա, բայց Սիթիի պատասխան գոլից հետո միքիչ նեղվեցի․
Նա Համաձայնվեց իմ հետ և ասաց։
—Այո, դա կոտրեց իմ բոլոր հույսերը։ Հատկապես որ Սիթին դշատ գրոհներ էր անում, եմ ամեն անգամ վախից աչքերս փակում էի․
Ես չհամաձայնվեցի և պատասխանեցի։
—Բայց ինչքան էլ Սիթին գրոհներ չէր անում, Ռեալը գերազանց էր պաշտպանվում և չէր թողնում Սիթիին գոլ խփել, բացառուցյամբ այն մեկ անգամը և վեջն ու վերջը, Ռեալը ախր հաղթեց՝ Սիթիին ազատ հարվածներով․
Նա համաձայնվեց և ասացի։
—Դու ճիշտ ես, Ռեալը գերազանց էր պաշտանվում և խաղում։ Նրանց մոտ ընդհամենը մի քանի գրող էր եղել որից մեկը նրան վերածեցին գոլի, ինչը չես ասի Սիթիի մասին։
—Այո։ Բայց դու չես հանդուրժի, այդ խաղի ամենալավ խաղացողը և հերոսը Անդրեյ Լունինն էր՝ Ռեալի դարպասապահը․
Ասացի ես։
Ընկերս պատասխանեց։
—Լիովին համաձայն եմ։ Իմ կարծիքով հենց Անդրեյը Փրկեց Ռեալին այդ բոլոր գնակները պահելով, նաև ազատ հարվածների ժամանակ նա այն ձևով էր փայլում, որ ես նույնիսկ բառեր չեմ գտնում դա նկարագրելու համար։ Եթե նա չլիներ, Կիսաեզրափակիչ անցնելու էր Սիթին․
—Համաձայն եմ և շատ ուրախ եմ, որ այդ գիշեր, Լունինը Ռեալի հետ էր․
Նիկա Ասատրյան 